Ik had de maandag gepland voor ‘serious business’. In mijn geval zowel figuurlijk als letterlijk. Een planning ‘moest’ er komen voor mijn marketinguitingen en regelzaken rondom mijn bedrijf. Ik zou een zakelijke bankrekening openen en in de middag volgde er een telefonische oriëntatie voor financieel advies. Ontbeten, aangekleed en wel wierp ik een blik op mijn piano. Het meisje in mij roerde zich: ‘ik heb helemaal geen zin om om te werken; ik wil spelen!’ Wat doe je dan?
Vroeger zou ik die stem genegeerd hebben. Als volwassene besefte ik dat sommige dingen nu eenmaal ‘moeten’ gebeuren en dat het niet altijd handig is om toe te geven aan kinderlijke verlangens of driftbuien. Maar het was voor mij ook gewoon ronduit pijnlijk om ernaar te luisteren. Die stem in mij wees namelijk op alles wat ik diep van binnen niet had gewild, maar toch was geworden: een young professional in een 5-9 kantoorbaan in het bankwezen. Op overvolle wegen reizend naar de randstad. Waarin de drukte van de werkweek vloeiend overliep in de drukte van een veel te vol gepland weekend.
Luisteren naar gedram
Ik hoorde dat meisje echt wel eens drammen hoor. ‘Ik heb hier geen zin in!’, ‘Ik ben er vandaag niet!’, ‘Ik wil buiten spelen!’ Maar zodra ik erbij stilstond wat dat met me deed, voelde ik me zo diep ongelukkig dat ik er snel overheen stapte en dóór ging.
Ze ging niet weg…
En op een dag, deed het meisje het enige wat ze nog kon doen. Mijn lichaam gaf het op, ik kon emotioneel en fysiek niet meer. Ik voelde me alleen maar moe en ellendig. En ik besloot te luisteren.
Met mijn man zette ik ons huis in de verkoop. Op de bonnefooi (dat kon toen nog) vertrokken we naar een camping op de Veluwe. Zes maanden woonden we op 18m2. Maar we vonden ons droomhuis in de natuur.
Iedere dag ben ik dankbaar voor het levend schilderij dat ik ons uitzicht mag noemen. Voor de lommerrijke laan in prachtige lente- of herfsttinten. Voor de mensen die je in alle openheid begroeten. Het autoluwe dorpscentrum. En bovenal: het bos. Nooit saai; altijd troostrijk.
Door zo ver te wonen kon ik niet anders dan van carrière te switchen. Je kunt zeggen dat ik de perfecte omstandigheden had gecreëerd om zonder schuldgevoel voor mezelf te kiezen 🙂
Kinderlijke speelsheid
Vanmorgen speelde ik eerst heerlijk op de piano. Daarna deed ik ‘grote mensendingen’. Wat een prachtige herfstdag! Het meisje in mij had geen zin meer in ‘saaie taken’. Naar buiten wilde ik! En toen dacht volwassen mij: ‘f*ck it, ik gá gewoon!’. Dus pakte ik mijn step (ja, die zijn er ook voor volwassenen) en maakte een prachtige ronde door het bos. Af en toe stapte ik bewust af om te genieten van de stilte (even geen bladblazers; dat moet je koesteren hier). Met de zon in mijn gezicht en zoevend over de bladeren voelde ik me ultiem gelukkig. En had ik weer zin om mijn hersenen te laten kraken. Dit alles in een half uurtje.
Het is nooit te laat om wat kinderlijke speelsheid aan jouw dag toe te voegen. We denken vaak dat we ons intellect moeten inzetten om onze zorgen weg te nemen. Dat is niet altijd zo! Even lekker ‘spelen’ lost niet per se iets op; maar het maakt wel alles lichter. En dat is vaak al genoeg.