Jowelles

Over mij

Ik ben Joëlle. Ja, met een trema op de ë. Uit te spreken als “Jowelle”. Leven met een naam die je niet schrijft zoals je haar uitspreekt… Een tikkeltje rebels. Dát past bij mij.

Als kind hield ik van  fantaseren. Van diep nadenken. Van de vrijheid om iets op mijn manier te doen.
Te creëren. Te voelen. Te verdwalen in mogelijkheden. Het liefst allemaal tegelijk.

Maar gedurende mijn groei richting volwassenheid raakte dat deel van mij in de verdrukking. Ik conformeerde me aan de norm. Ik had een fijne relatie, woonde in een heerlijke omgeving en had een goedbetaalde baan waarin ik alle waardering ontving. Van buiten voldeed ik aan alle eisen; van binnen voelde ik leegte. Alsof ik langzaam een beetje gestorven was van binnen. Niet ineens — maar in lagen, compromissen, subtiele keuzes tegen mijn natuur in. En hoewel het leek alsof ik het allemaal voor elkaar had, leefde ik steeds verder bij mezelf vandaan.

Het was geen bewuste beslissing om mijn leven om te gooien. Het was pure noodzaak.

Ik ben niet in dit werk gestapt omdat ik het meteen wist. Sterker nog: ik ben er een tijd voor weggevlucht. Telkens opnieuw kreeg ik boodschappen door. Liedjes. Wekenlang: “Jona, Jona, ga naar Ninevé…” Waarop ik innerlijk riep: “Ik wil niet!” Het voelde te groot. Te veel. Te bloot. Dus ging ik verder met m’n leven — met een duidelijk ‘do not disturb’ energie om me heen. Tot ik na ontelbare keren kloppen op mijn deur,  volkomen gefrustreerd opendeed: “Oké! Als de tekens zó overduidelijk zijn, dan dóe ik het wel!”

Wat volgde was een  onvoorstelbare reis van steeds maar weer verder openen en afleggen wat me niet meer diende. Tot zelfs het liedje Waterloo van ABBA zich aandiende. “Knowing my fate is to be with you…” En ik wist: het is tijd. Mijn ziel gaf zich over. Geen strijd meer. Alleen nog het leven zélf dat door me heen mag stromen.

Die ultieme, gelukzalige flow geef ik met heel veel liefde en dankbaarheid aan jou door.

Ik in mijn werk

Ik ben niet hier om mensen te begeleiden. Ik ben hier om ze wakker te maken. Niet door hard te roepen, maar door zo helder te zijn dat ruis geen grip meer krijgt.

Ik werk niet met ‘tools’ of ‘technieken’, maar met waarheid. Met jouw waarheid, die zich laat zien zodra je stopt met jezelf te omzeilen.

Ik ben niet de veilige haven, maar ik herinner je aan de plek in jou waar het al veilig wás. Christusbewustzijn is daar wezenlijk onderdeel van. Niet als dogma, maar als een radicale herinnering aan de onvoorwaardelijke liefde die ons bestaansrecht is.

Mensen komen bij mij op het moment dat ze niet meer willen spelen met hun potentieel. Als ze voelen: het is nu of nooit. Als ze het leven niet langer willen analyseren maar belichamen.

En ja, ik hou ook van dansen met mijn Dochter, warmgebakken appeltaart, en keihard meeblèren op slechte nineties nummers ;-).

Maar vergis je niet: mijn werk is groter dan wie ik ben. Het is wat iedere dag door mij heen ademt. Ik kan er niet omheen om mijn waarheid te leven. En dat terug te geven aan wie daar klaar voor is.

Voel jij dat het tijd is? Dan ben je welkom. Niet om hoger te reiken. Maar om eindelijk echt te landen.