Toegeven aan je vermoeidheid

Toegeven aan je vermoeidheid

De hele ochtend liep ik al een beetje te stuiteren. Ik had me voorgenomen om met focus aan een taak te beginnen, maar er was altijd iets waardoor ik de aandacht verloor. Mijn man die een boterham kwam smeren, de elektricien die belde voor een afspraak, de gemeentelijke reinigingsdienst die de afgewaaide takken kwam opruimen… Ik stelde de lunch uit, omdat ik dacht hiermee mijn gemis aan productiviteit te compenseren. En werd daar weer chagrijnig van. Toen ik dan eindelijk gegeten had, voelde ik dat de energie die ik die ochtend nog ervaren had compleet was weggevloeid. Ik wist dat het tijd was om even te gaan liggen, maar dat leek me gewoon zo ongelooflijk saai! De stemmen in mijn hoofd schreeuwden om het hardst om mijn vermoeidheid te negeren. Wat een nietsnut zou ik zijn om na een verloren ochtend óók nog te gaan niksen. Hoe denk ik op die manier ooit een betekenisvolle ondernemer te gaan worden?

Herken je dat? Dat je lichaam je op allerlei manieren laat merken dat je aan rust toe bent, maar dat je er zelf nog niet klaar voor bent om eraan toe te geven? Zelf was ik er ook zo eentje die – alle signalen negerend – maar door bikkelde. Vanuit de idee dat ik altijd nuttig bezig moest zijn. Mijn talenten moest ontplooien. Of op zijn minst evenveel aan moest kunnen als ieder ander. Drie keer ‘moeten’. Uiteindelijk was het zo mijn gewoonte geworden om door mijn grenzen heen te breken dat ik op een gegeven moment niet eens meer wist waar die dan lagen. Met als resultaat dat ik altijd moe was. Missie mislukt.

Vermoeidheid ‘hoort’ niet bij hoogsensitiviteit

De ontdekking dat ik hoogsensitief ben, droeg gek genoeg niet meteen bij aan het afkomen van mijn vermoeidheid. Ik concludeerde dat altijd maar moe zijn blijkbaar hoort bij meer dan gemiddeld intense mensen. En accepteerde dat ik minder energie zou hebben en minder aan zou kunnen dan mijn gemiddelde medemens.

Nonsens!

Wat de trigger precies was, herinner ik me niet meer, maar ik weet dat ik op een dag besloot dat ik klaar was met me moe te voelen. Dat als dit iets is wat bij hoogsensitiviteit hoort, dat ik dan wel een manier van doen en leven ging uitvinden waardoor vermoeidheid niet langer mijn leven beheerste.

Een passende leefstijl is wat je nodig hebt

Ik ging de diepte in in hoe ik in elkaar stak. Met welk gedrag ik mijzelf saboteerde, zoals maar blijven doorgaan als ik duidelijk overprikkeld was en behoefte had aan rust. Hoe ik weer de regie kon nemen over mijn keuzes. En ik deed wat drastische en minder drastische aanpassingen om de inrichting van mijn werk en leven af te stemmen op mijn behoefte. Met ruimte voor ontspanning en uitdaging. En veel me-time. Ook als moeder.

Wat ik eigenlijk deed was het inbouwen van voldoende hersteltijd op dagelijkse basis. Waardoor ik er na heel veel jaren achter kom dat ik op die manier wel degelijk veel aankan zonder in te storten. De scheidslijn in energie die ik eerst trok tussen waar ik als HSP behoefte aan heb en wat niet-HSP nodig hebben is hierdoor een stuk meer vervaagd.

Ik heb inmiddels genoeg dagen waarop ik bruis van energie. En slechte dagen waarop ik op de bank onder een dekentje wil Netflixen. Dat laatste heeft bijna nog altijd te maken met dat ik de dagen ervoor het (me) te druk heb gemaakt, of juist te rustig. Soms ook gewoon een slechte nacht slaap of een hormonale fase. Mild zijn voor mezelf (daar gaan we weer, maar het werkt écht zo) helpt dan. Zijn die dagen wel zo ‘slecht’? Heeft ieder mens niet de natuurlijke behoefte om af en toe te cocoonen? Vanuit die geruststellende gedachten ontstaat dan de ruimte om te kijken naar hoe ik het me de volgende keer gemakkelijker kan maken.

Geef je eraan over

Hoe het ook zij: die behoefte aan even te willen liggen, daar geef ik nu met frisse tegenzin aan toe. Het blijft saai. Maar die twintig minuutjes ogen dicht waarin ik even niets hoef en niets aan prikkels binnenkrijg, zijn mijn redding voor de rest van de dag. De beste manier voor mij om een slaapaanval te pareren is eraan toe te geven.

Misschien ben je zoals veel hoogsensitieven bang, dat als je eenmaal aan je vermoeidheid toegeeft dat het dan nooit stopt. Want eigenlijk ben je altijd al moe. Beschouw deze vicieuze cirkel dan als een draaikolk: alleen door je over te geven aan de beweging ontsnap je aan zijn greep. En kun je jouw aanpak ontwikkelen om je leven zo in te richten dat de energie weer terugkeert. Want dat zie je vaak nog niet als je er middenin zit.

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *