Je bent hoogsensitief, een HSP. Daar is geen ontkennen aan, toch? Nou, gek genoeg toch best wel vaak. Hoe verleidelijk is het om gewoon toe te geven, om niets te hoeven verantwoorden, om iedereen tevreden te stellen? Heel verleidelijk. Ook ik heb me laten meeslepen door ambitieuze projecten die eigenlijk meer energie vroegen dan ik te geven had, en heb me in de eerste dagen met dochter thuis gestort op het huishouden en de administratie. Mijn signalen van stress negerend schoof ik zo door richting overspannenheid, waarna niemand meer wat aan me had.
Nu weet ik dat dit niet mijn weg is. Als ik gewoonweg wil blijven functioneren: als ondernemer, als partner, als moeder, als… dan heb ik twee keuzes: ik doe iets niet, of ik vraag om hulp. Als ik iets niet doe, dan irriteer ik me meestal zo aan de gevolgen, dat ik het toch maar wél doe. Daarbij zit mijn subtiele waarneming me wel eens in de weg. Zoals in een onopgeruimde keuken moeten werken, dat lukt me gewoonweg niet. Oké, als het niet doen niet echt werkt, dan heb ik nog maar één optie: om hulp vragen. Dus vraag ik maar om hulp. Al kost me dat moeite. Jou wellicht ook. Want is om hulp vragen niet hetzelfde als toegeven dat ik gefaald heb?
Nee.
Laat wat ballen vallen
Je redt het niet om zelf alle ballen in de lucht te houden! Dat is geen keuze waarbij je, als je maar wat beter je best had gedaan of voldoende geïnformeerd was geweest, je het anders had kunnen doen. Het is een gegeven, inherent aan je hoogsensitief zijn.
Álles wat je ervaart beleef je zoveel intenser dan je gemiddelde medemens. De verwerking daarvan heeft tijd nodig. Waar een ander moeiteloos kan schakelen van de ene meeting naar de andere, kun jij uren na een gesprek nog vermoeid zijn door jouw doorleven van wat er gezegd werd en de bijbehorende emoties en wat je anders had willen doen – om maar een voorbeeld te noemen.
Je mag deze ballast ‘dat jij moet kunnen wat iedereen om je heen ook schijnt te kunnen’ van je afwerpen.
Om de perfectionistische lat nog wat lager te leggen: zelfs toen ik in een periode zat waarin ik tijdelijk niet werkte, heb ik drie dagen opvang voor onze dochter aangehouden. Ik had die dagen nodig om te herstellen van mijn vermoeidheid na de bevalling en het daaropvolgende verlof. Maar zelfs toen dat beter ging vond ik het huishouden, de regelzaken en alles eromheen gewoonweg genoeg. Een deel van de tijd dat dochter op de opvang zat bleef ik bewust voor me-time gebruiken. Alleen op die manier kon ik mijn mama-dag met aandacht en plezier blijven volhouden.
De verwachtingen die je invult
Soms is het ook gewoon een kwestie van verwachtingen voor anderen invullen die er helemaal niet zijn. Zo ging ik, toen mijn energie langzaam terugkeerde, voorzichtig wat meer werken. Ik merkte dat ik het huishouden er niet meer bij kon hebben. Ik werkte 8 uur in de week… Ik voelde me schuldig dat ik zelfs dít niet meer waar kon maken en besprak dat gevoel met mijn man. Zijn reactie? “Je hebt een geschenk gekregen om jezelf te ontplooien, en nu pak je het niet uit…” Slik… Ik dacht dat ik hem hielp door het huishouden op me te nemen, maar dat was helemaal niet wat hem gelukkig maakte. Hij wilde míj gelukkig zien! De maand erna vond ik een schoonmaakster.
De supermarkt. Ook zo’n ding. Man wordt er ook niet vrolijk van, maar wordt minder overweldigd door keuze en tl-licht dan ik. Dus ik doe meestal het lijstje en hij de boodschappen. Maar liever nog laten we ze bezorgen. Scheelt daarna weer een uur chagrijnigheid.
De prijs van floreren
Iedereen die niet begrijpt wat hoogsensitiviteit met zich meebrengt, zal op zijn minst licht met de wenkbrauwen fronsen. Maar besef dan ook dat waar ik ook maar mijn energie met aandacht in kan bundelen leidt tot resultaten van een bovengemiddelde zorgvuldigheid, diepgang en creativiteit.
Dat geldt ook voor jou, als je maar hulp aanvaardt zodat jij tot je recht komt!
Om te kunnen floreren als HSP betaal je een prijs. Figuurlijk, in het leren dealen met een schuldgevoel tegenover waar je ‘nee’ tegen zegt. Maar ook letterlijk, want goedkoop is om hulp vragen niet altijd – alhoewel buren, vrienden en familie vaak meer voor je kunnen betekenen dan je denkt. Toch is de opvang één van de laatste zaken waar ik op zou bezuinigen. Dan nog liever de krant.