Een vuurbal vol opgekropte woede. Ontlading die er zo graag uit wilde. Maar die ik jarenlang binnen hield in een poging me aan te passen aan wat ik dacht dat het leven van me verwachtte.

Ingegeven vanuit overtuigingen die ik als kind al gecreëerd had.

“Ik moet gehoorzaam zijn.”
“Ik stel me bescheiden en beschaafd op.”
“Ik mag niet opvallen. Daar word ik op afgerekend.”
“Ik doe beter niet wat ik zelf wil. Ik doe waarmee ik de ander het minste tot last ben.”
“Als anderen me maar aardig vinden, ben ik goed genoeg.”

Maar de drive en levenslust die ik van binnen voelde wilden niet meespelen. Ze bléven zich roeren.

Het klopte nooit.

Binnen in mij voelde ik één brok frustratie om een wereld die me niet begreep. Die van me eiste dat ik anders moest zijn dan ik was.

Hoogsensitiviteit? Sensatiezoeker? Sterke wil?
Die termen bestonden nog helemaal niet, joh.
En mijn hoogbegaafdheid viel gewoon niet op. Té goed aangepast.

Uren heb ik huilend op mijn kamer doorgebracht.

Het onvermijdelijke gebeurde.

Gedurende mijn basisschooltijd ‘besloot’ ik dat ik de boel beter maar niet meer kon laten exploderen.

Dus implodeerde ik.

Het duurde tot ver in mijn werkende carrière tot ik door had dat er van binnen niets meer over was.

Leeggezogen. Uitgehold.

Het besef dat ik diep ongelukkig was leidde tot een bijna onverdraagbare periode van ‘dit is niet wat ik wil, maar ik weet ook niet wat ik wel wil’ verduren.

Het was de pijn die ik móest ervaren om te willen kiezen. Ein-de-lijk voelde ik weer iets. Besefte ik hoe het was om te LEVEN.

Ik zei er volmondig “ja” op.

Ik durfde weer naar buiten te reiken. Nieuwe dingen te proberen. Om hulp te vragen. En merkte hoe ik stukje bij beetje in het reine kwam met mijn eigen unieke blauwprint.

En die bevalt me stiekem best 😊.

Dat is trouwens wat ik nog steeds doe als ik weer eens periodes van ‘niet willen en niet weten’ heb. Ze moedwillig ondergaan en erop vertrouwen dat vanuit die verwarring weer wat moois ontstaat.

En in de reis ernaar toe blijf ik datgene doen waar ik plezier uithaal. En til ik af en toe dat deksel van woede op om wat stoom te laten ontsnappen. AAARGH!

Want NOOIT meer keer ik terug naar mijn volledig afgevlakte versie van toen.

Wat houd jij binnen wat er uit mag?