Als geld, tijd en verwachtingen geen rol speelden: wat zou jij dan het allerliefste doen? Op dit moment weet ik geen ander antwoord dan te zeggen: wat ik nu doe. Maar dat is niet altijd zo geweest.

Voor de eindexamen almanak van mijn middelbare school werd ons gevraagd naar onze toekomstdroom. Tussen alle wereld-reddende antwoorden en toffe banen in stond daar mijn eigen wens om ‘verhalen te mogen typen in een hutje op de hei’.

De droom die ik koesterde verdween naar de achtergrond zodra mijn studententijd begon. Ik werd meegesleurd door mijn honger naar kennis, door mijn hang naar nieuwe ervaringen en door de verwachtingen die ik van mezelf had om aan de norm te voldoen. Namelijk die van studenten die een druk sociaal leven, zelfstandig wonen en het nodige slaapgebrek prima konden combineren met een studie.

Eigenlijk was ik toen al opgebrand.

En toen begon mijn werkende leven nog.

Midden in de crisis probeerde ik aan een baan te komen, maar zelfs een Cum Laude en een bestuursjaar openden geen deuren. Na talloze afwijzingen begon ik met een dik onderbetaalde startersfunctie. Maar ik bouwde wel werkervaring op waardoor ik opviel. Al snel werd ik gebeld door een detacheringsbureau. De idee om verschillende functies uit te kunnen proberen onder de paraplu van één werkgever leek me fantastisch, dus maakte ik de overstap. Ik belandde er in een commerciële, financiële wereld waar ik overal het zelfde patroon van top-down vernieuwingen en ongehoorde medewerkers constateerde. Potentieel dat niet benut werd en veranderingen die vooral het begin van wéér een reorganisatie inleidden.

En ik die me ondertussen opwond én stierlijk verveelde.

Het spanningsveld tussen alles wat ik zag, hoorde en voelde enerzijds en de eindeloze herhaling van zetten zonder dat ik daar zelf veel invloed op kon uitoefenen anderzijds, was waardoor ik geen enkele baan erg lang uithield. Waarmee ik niet zeg dat er geen geschikte baan op me wachtte; ik vond haar alleen niet.

En toen kwam daar mijn oude droom op mijn pad. Een droom die stond voor mijn verlangen naar vrijheid, naar natuur om me heen, mijn creativiteit de vrije loop laten.

Die oerkracht in mijn binnenste, die ik al die jaren geparkeerd had ten faveure van hoe ik dacht te moeten leven… Die oerkracht kwam vrij.

Ik startte mijn eigen bedrijf, maar bovenal startte ik mijn eigen léven.

Een tijdje heb ik gerouwd om de Joëlle die zichzelf al die jaren zoveel ontzegd heeft – en haar omgeving daarmee ook. Nu kan ik het zien als de opmaat die nodig was om te zijn waar ik nu ben. Want zonder deze ervaring had ik ook geen verhaal. Een verhaal van leren om op eigen benen te staan. En te ontdekken dat je nog steeds grond onder je voeten voelt.

En nu zit ik hier, met uitzicht op het meer van Genève. Mijn verhaal tikkend naast ons rijdende hutje op de hei (lees: camper). Ik hoef nergens tegenop te boksen, mijzelf niet te bewijzen, ik mag gewoon doen wat ik het allerliefste doe!