Lange tijd had ik de overtuiging dat ik als intelligente HSP wel altijd door het leven zou moeten ploeteren, totdat ik ontdekte dat ik putte uit de verkeerde bron. Dag wilskracht; hallo inspiratie!
Ik probeerde er altijd wat van te maken. Van de baan waar ik op dat moment ingerold was. Midden in mijn ontkenning van mijn gebrek aan levenslust voelde het gewoon comfortabeler om door te ploeteren dan toe te geven aan mijn ongemak.
Het zat in mijn DNA om goed werk af te willen leveren, om voor te lopen in verandertrajecten en bij te dragen aan een positieve sfeer in mijn team. Ik kende simpelweg geen andere optie dan dat ik mijn best deed. En dat was tegelijk ook mijn valkuil.
Want ‘mijn best doen’ was voor mij voldoen aan een onmetelijke hoge standaard, grotendeels door mijzelf opgelegd. Die standaard bewoog niet mee met hoe ik mij innerlijk voelde. Op de momenten dat ik weinig energie en enthousiasme bezat bleef ik het beste van mijzelf geven. Ik ‘overrulede’ net zo lang wat ik echt nodig had totdat ik het verschil niet meer merkte. De inspiratie die ik in het begin ervoer (wat vooral kwam door de nieuwigheid weet ik nu) vloeide ongemerkt over in wilskracht. Ik bleef hetzelfde ‘presteren’, maar vanuit een andere, eindige, bron. Hierdoor trad onherroepelijk het moment op dat ik van me van binnen volkomen leeggelopen voelde. Ik herkende dit niet eens bij mezelf. Ik schakelde schijnbaar ongemerkt over op mijn reserves en hield dat nog een hele tijd vol. Totdat het echt niet meer ging en mijn lijf aan alle kanten haperde.
Ik was en ben niet de enige. Veel HSP kennen niet anders dan dat ze op hun reserves leven. Ze weten niet beter dan dat ze moeten doorzetten, ploeteren, worstelen en volhouden om mee te komen. Ze draaien mee in het ritme van hun omgeving en horen hierdoor het ritme van hun eigen hartslag niet meer. Daardoor vergeten ze hoe het voelt om hun hart te volgen. Leven op wilskracht is hun ‘normaal’ geworden.
Maar er is altijd een prijs. Een deel van jou dat je nooit mag uiten. Een verlangen niet bewerkstelligt. Een droom niet geleefd. Een rust niet gevonden.
Noem het maar op. Jouw prijs.
Ik heb de meesten ervan doorleeft.
Ik beloof je dat er méér is. Dat er béter is. Vríjer. Meer ontspannen. Meer eigen keuze. Meer plezier.
Het is wat ik iedere dag ervaar.
Maar dat ging ik pas zien toen ik mijn bewapening van wilskracht opgaf. Toen ik me volledig overgaf aan het gemis van hoe het zou kunnen zijn. Het was een proces van rouw dat ruimte schiep om mijzelf in al haar facetten te leren kennen en liefhebben. En zo moedig keuzes te kunnen maken die goed voor me zijn.
Ook in mijn onderneming doe ik dat. Geen uitgebreide sales-funnels, geen uitgewerkte jaarplannen, maar focus op verbinding en organische groei. Ik doe het niet meer omdat het ‘moet’, maar omdat ik er vreugde uit haal (afgezien dan van de BTW aangifte…).
Leef en werk jij vanuit wilskracht of inspiratie?